وِلُم کن !

دیگر داریم رسما شورش را درمیاوریم .. شور رک بودن ، تیریپ منظم و حواس جمع بودن و دقیق بودن و اینها را میگویم .. شور اینکه ما خیلی کلا همه چیزمان سر وقتش است و زندگیمان دقیق دقیق روی دقیقه دقیقه ها و روزها برنامه ریزی شده است ..

مثلا یک نفر می آید مینویسد تولدم مبارک یا همچین چیزهایی .. ما زرتی شروع میکنیم به شورش را درآوردن .. تقویم وا میکنیم ، تطبیق میدهیم فلان روز میلادی که الان نیست ، فرداست .. حالا فرق امروز و فردا شاید به ٢٤ ساعت هم نرسدها ! ولی خب ما باید شورش را دربیاوریم .. میرویم برایش مینویسم" وا چرا زودتر به خودت تبریک گفتی؟ چرا زودتر پست گذاشتی ؟ من اصلا فردا تبریک میگم" .. بعد میبینیم دارد میخورد صاف توی ذوقش اما خب ما باید همچنان شورش را دربیاوریم ! یک ساعت بحث میکنیم تا به او ثابت کنیم که امروز تولدش نیست و حق شنیدن یک تبریک خشک و خالی و خوشحال شدن را ندارد .. خط ها و خط ها مینویسیم که ثابت کنیم تولدش فرداست ولی دو کلمه نمینویسیم "تولدت مبارک" .. بیخیال اینکه امروز است یا فردا .. اصلا مگر چه اهمیتی دارد ؟ تبریک میگوییم که آدمها بفهمند یادشان هستیم و خوشحالیم که هستند ، که خوشحال شوند و یک لبخند کج و معوج بچسبد کنج لبشان ولی اینکار را نمیکنیم .. ما شور دقیق بودن و رک بودن را در می آوریم و هی میزنیم توی ذوق آدم ها و کوله ی خوشحالیشان را خالی میکنیم و ذوق زده میشویم که اوه من چقدر کولم ، چقدر رکم و چقدر دقیق ..

دست بردارید از این رسالت مزخرفتان !